Co ty taki markotny Billy?

William Billy Boyle

Miał być kimś. Pierwszy w kolejności z czwórki rodzeństwa, miał być kimś. Jako pierwsza osoba z całej, dość dużej rodziny, miał iść na studia, miał być kimś. Miał przejąć wielopokoleniową firmę zajmującą się połowem ryb. Miał ją rozbudować i zwiększyć zasięg handlu. Miał. Billy Boyle miał zrobić wszystko, miał zostać kimś. Jak możecie się domyślić, został jedynie nikim.  

Państwo Boyle zamieszkują piękny, drewniany dom. Trzy pokoje, salon z kominkiem, maleńka kuchnia i równie mała łazienka. Theodor Boyle dumny z rodzinnej firmy i swojej pięknej żony, która rodzi mu równie piękne dzieci. Najpierw William, urodzony w niesamowicie burzliwą noc, dziewiątego września 1988 roku. Następnie przychodzi czas na Anabell, cztery lata później, aż w końcu na bliżniaczki, które urodziły się podczas pięknego, grudniowego poranka w 1996. Choć ledwo wiążą koniec z końcem, są naprawdę szczęśliwi. Skromnym ludziom niewiele potrzeba do szczęścia.  

Kiedy Wielki Billy Boyle duma rodziny, kończy trzynaście lat, Boyle's fishing zostaje wykupione przez niejakiego James'a Luckberg'a z Churchill, który zwęszył fantastyczny interes. Głowa rodziny od lat czterech leży pochowana na cmentarzu Mount Cartier, użyźniając tamtejszy grunt. Suzanne Boyle, wdówka, samotna matka, zadłużona w kredytach zostaje sama z czwórką dzieci. Rodzinna firma zmienia nazwę na "Fish Industry" i automatycznie przestaje być rodzinna. Billy Boyle nie idzie na studia, nie przejmuje firmy, nie inwestuje w kutry, nie rozszerza działalności.  

William Boyle w wieku siedemnastu lat próbuje stać się dorosłym mężczyzną. Przestaje uczęszczać do high school w Churchill i jako najstarszy w rodzinie, zajmuje się młodszym rodzeństwem i organizowaniem pogrzebu dla matki. Kolejna, która użyźni jakże wspaniałe gleby Mount Cartier. Placówka szkolna coraz częściej zastanawia się, dlaczego rodzeństwo Williama Boyle spóźnia się na lekcje i dlaczego bliźniaczki Luelle i Laura mają tak krzywo zaplecione warkocze - przecież ich mama jest w tym mistrzynią. Kurator fatyguje się do miasteczka. Opieka społeczna przejmuje dzieciaki. Zostaje jedynie Billy. Wielki Billy Boyle, który miał być kimś, a został nikim.  

William zatrudnia się w Fish Industry, sprzedaje rodzinny dom za śmieszne pieniądze i wynajmuje zapyziałą dziurę na poddaszu w centrum miasteczka. Co niedzielę jeździ do Churchill aby odwiedzić swoje siostry. Patrzy jak rosną, jak bliźniaczki znajdują nową rodzinę, jak Anabell zaczyna go z każdym miesiącem coraz bardziej nienawidzić. W końcu odwiedziny zamieniają się w listy. Z czasem, w listy bez odpowiedzi. 

Jakim człowiekiem mógł się stać Billy Boyle? Wyłączył się. Nasz wielki Zuch Chłopak wyłączył się od życia, od rodziny, od przeszłości. Nie kończąc liceum, nie mając własnego kąta posiadł psa. Psa, który był sam, tak jak on. Zora stała się jego jedyną i najlepszą przyjaciółką. No bo kto miałby chęć rozmawiać z niewykształconym człowiekiem, który przesiąkł zapachem ryb, ma popękane i zgrubiałe dłonie, od ciągłej pracy na statku, a jego włosy i skóra już chyba zawsze będą smakować i pachnieć  solą, nieważne jak często by się mył.  

W miasteczku nic już go nie zdziwi. Zna jego każdy zakątek. Opłynął jezioro łodzią, którą sam wykonał w przerwach od pracy na kutrze. Kontakt z rówieśnikami mu zaniknął, choć cięty język pozostał nienaruszony. Teraz, w wieku 28 lat wolny czas spędza w barze BnB, gdzie spotka czasami jakiegoś znajomego. Nie gotuje. Kiedyś uwielbiał, teraz po prostu nie ma dla kogo. Stołuje się w zajeździe "U Annie" gdzie wyobraża sobie każdego gościa nago, a potem w wyobraźni maluje mu wąsy na tyłku. Billy Boyle zaczął przeżywać swoją straconą młodość na nowo i często wychodzi z niego gówniarz jakich mało. Zawzięcie zajmuje się swoją małą hodowlą kaktusów, przy czym każdy z nich nazywa się kolejno fallus pierwszy, fallus drugi, fallus trzeci... Kładąc się wieczorami do łóżka, wyobraża sobie wspaniałe życie swoich sióstr. Czyszcząc pokład Luckberg'a, pluje sobie w brodę i przeprasza ojca, że nie został jednak tym KIMŚ. 

[Chciałabym bardzo przeprosić, że wyszło mi to takie długie i nieskładne. Wszystko pisałam pod wpływem nagłego pomysłu. Jest mnóstwo niedociągnięć, które z czasem będę poprawiać. W tekście możecie znaleźć parę niespodzianek w postaci zdjęć, które uwielbiam. Gdyby nie to, że powstrzymał mnie zdrowy rozsądek - pewnie byłoby ich więcej. Tak więc witam się z moim Billym. Jesteśmy otwarci na wszelkie wątki, choć nie lubimy zaczynać (czasami lubimy ale ćśśś). Jeżeli ktoś chce przejąć którąś z sióstr - proszę bardzo. Gdybyście zauważyli błędy w tekście - od razu dajcie znać.]