lay your dreams, little darlin', in a flower bed, let that sunshine in your hair

Tallulah Day 28 lat Angielka nauczycielka muzyki

Stokrotko,

Wiesz, że cię kocham, prawda, Tally? Podobno niemądrze jest zaczynać list wyznaniem, ale jako że moje życie zaczyna się i kończy na Twojej osobie i naszej miłości, uznałem, że powinnaś mieć to na piśmie. Pamiętam, kiedy pierwszy raz Cię zobaczyłem. To był mój drugi miesiąc w Londynie. Powiedziałem Ci wtedy, że stokrotki zawsze były moimi ulubionym kwiatami, ale to nieprawda; to dlatego, że miałaś je wtedy na sukience. I rok później we włosach, w dniu naszego ślubu. To oklepane, ale naprawdę nigdy nie byłem szczęśliwszy. Sześć lat małżeństwa, w sumie siedem wspólnych. Nie mogłem marzyć o lepszym życiu; może dłuższym.
Nie zdążyłem zabrać Cię do Mount Cartier, choć opowiadałem o nim bez przerwy. O tym, jak kocham to miejsce; góry, które zabrały mi matkę i morze, które zabrało mi ojca. Wspólnie marzyliśmy o zwiedzeniu całego świata, ale z czasem podzieliłaś też moje marzenie, by ostatecznie osiąść właśnie tam. W miejscu, którego nigdy nie widziałaś.
Nie zrobimy tego razem, ale Ty możesz, Tally. Nie mam innej rodziny, a nawet gdybym miał, wszystko należy się Tobie. Także dom moich rodziców. Wiem, że nigdy nie byłaś szczęśliwa w Londynie. Wielki świat Cię przytłacza, bo odczuwasz wszystko dwa razy bardziej niż inni. W Mount Cartier będziesz bezpieczna. Mam tam przyjaciela, który nienawidzi mnie za ucieczkę, ale na pewno opiekuje się domem. I Tobie też pomoże.
Zabierz moje prochy, część do matki, część do ojca. Spakuj wszystkie sukienki, koniecznie tę w stokrotki, chociaż dokup do tego mnóstwo swetrów i ciepłych rajstop. Zabierz swoje książki (chociaż na to będziesz potrzebować osobnego kontenera). Weź skrzypce, gitarę, ukulele i flet. Zwłaszcza skrzypce. Kup wymarzone pianino. I przede wszystkim śpiewaj, bo wtedy ludzie się w Tobie zakochują. Mount Cartier też Cię pokocha. Tak jak ja. Zdejmij obrączkę. Nie opłakuj mnie; zdobądź czasami stokrotki i zostaw ich trochę dla mnie w lesie. Mów z tym swoim śmiesznym akcentem, którego żaden normalny użytkownik angielskiego nie rozumie. Nie zapuszczaj grzywki i nadal nie bierz życia zbyt poważnie. Bądź szalona, tak jak wtedy, gdy przyjęłaś moje oświadczyny po ośmiu miesiącach znajomości; gdy poślubiłaś mnie w obecności obcych ludzi w irlandzkim miasteczku, którego nazwy żadne z nas nie może zapamiętać; gdy zaczęłaś podzielać moje marzenie o budowaniu życia w Mount Cartier. Buduj je dalej. Top serca swoim uśmiechem, nie odmawiaj światu swojej dobroci i żyj, Tallulah. A ja będę dalej Cię kochał.

Twój Oliver

Więc żyje. Nie zawsze jest łatwo, ale buduje życie z podniesioną głową. Po drugiej stronie świata, w miejscu, którego wcześniej nie widziała. Oliver zawsze wiedział, co jest dla niej dobre. Tym razem również miał rację.

Cześć i czołem! Pokochajcie mi Tally, proszę cieplutko. Oczywiście, wszelkimi innymi wątkami również nie pogardzę, bo życie nie jest przecież różowe, hę.
W tytule The Lumineers, na zdjęciach (zmieniają się po najechaniu) ładna pani z pinteresta.
Oddam przyjaciela Olivera, który opiekował się domem jego rodziny i zajął się Tallulah po jej przyjeździe. Może to być nowa postać lub istniejąca już na blogu (mężczyzna koło trzydziestki, jak jej mąż). Do rozwinięcia.
Opis Tallulah wyidealizowany, oczywiście, bo to perspektywa zakochanego, umierającego męża. Ile w tym prawdy, dowiecie się wątkach. :D