Pewnie nie wiesz ale mam to po komunie. Gawiedziowstręt - źle się czuję w tłumie

ZACHĘCAM ZAJRZEĆ DO TEGO PANA 

JESSICA ARCHER

4.02.1986, Mount Cartier — trzy lata po ślubie, kilka miesięcy przed rozwodem — Redaktorka w Churchill News — Od niedawna w rodzinnych stronach

Lotnisko. Dookoła szum, mnóstwo krzyków, nieznajomych całkowicie twarzy. Jednych pełnych radości, innych smutku. A jeszcze innych pełnych poddenerwowania, bądź po prostu beznamiętne, obojętne. Z każdą chwilą, krokiem i następującym po nim stukocie obcasów wydaje Ci się, że robisz dobrze. No oczywiście, że tak. Nie widzisz innej możliwości dla siebie. A raczej dla kogoś swojego pokroju. Kogoś, kto nie ma innego wyboru, jak ucieczka. Ucieczka... Od Niego. Od człowieka, któremu kiedyś byłaś w stanie powierzyć cały swój marny żywot włącznie z pieprzoną duszą jako gratis. Od człowieka, któremu powiedziałaś sakramentalne tak. I na co Ci się to zdało? Na nic. To była tylko zwykła czcza gadanina, próba zaspokojenia młodzieńczych zapędów i pragnień. Jak się okazało, tylko tego. Wszystko z biegiem lat zaczęło przygasać, a pojawiło się coś jeszcze: nienawiść. Nienawiść do siebie, do Niego, do całego pomylonego świata dookoła. I do każdego, kto próbował wtrynić się w jakiś sposób w Twój żywot. Bardziej, bądź mniej. Przechodzisz przez bramkę z wykrywaczem metali. Ustrojstwo nie omieszka zabrzęczeć głośno i oznajmić wszem i wobec, że masz na sobie coś metalowego (och, cóż za spostrzegawczość!) Musisz więc ściągnąć ze stóp swoje niebotyczne obcasy, pasek, do tego marynarkę i spinkę, tym samym rozpuszczając ciemne włosy. Spoglądasz chłodnym wzrokiem na strażników granicznych i znowu przechodzisz. Znacznie niższa (no powiedzcie, że metr siedemdziesiąt w kapeluszu to jest dużo), pozbawiona dodatków, roztrzepana, blada... Zwyczajna, w dobrych ciuchach. Jak ktoś by kiedyś powiedział: szmatach. Gdy odkrywczo widzą, iż nie masz w sobie nic z terrorysty, a jesteś jedynie nieszkodliwą podminowaną, nieco spóźnioną i walczącą z hormonami babą, która nie szczędzi warknięć i przekleństw w ich kierunku, przepuszczają Cię. I idziesz dalej. W końcu przechodzisz przez jeszcze jedną cholerna bramkę. Jakby nie mogli dać jednej porządnej. I jesteś na pokładzie. Znalezienie odpowiedniego miejsca nie zajmuje Ci zbyt wiele czasu. Wtedy orientujesz się jednak, że masz do czynienia z jakąś starą zakonnicą. I myślisz, że ta to musi mieć naprawdę przerąbane. Ani faceta, ani seksu... Chociaż, wiadomo co się dzieje w takich zakonach? Pójdę do piekła - myślisz- ale... Nie obchodzi cię to. Siadasz na niezbyt wygodnym siedzeniu i oddychasz głęboko. Przynajmniej masz miejsce przy oknie, przez które widzisz, jak machina powoli się rozpędza, kołuje...Aż w końcu wzbija się w powietrze przy akompaniamencie niesamowitego trzęsienia. Zagryzasz nieznacznie wargi, gdy ziemia oddala się i maleje coraz bardziej. Aż w końcu oddychasz głęboko i wyciągasz Canavan. Kartkujesz kilka stron i bez zakładki znajdujesz miejsce, na którym skończyłaś. I nim się zdążysz obejrzeć, a słyszysz komunikat, gdy właśnie kończysz książkę. Czy te babsztyle zawsze muszą mieć takie irytujące głosy? - warczysz w myślach. I zdajesz sobie sprawę z tego, że nie ma odwrotu. Jesteś tylko Ty i Twoje bagaże. A potem Ty, Twoje bagaże i rodzinny dom. I to ci  pasuje. Tak zajebiście, że podchodzisz do okna, otwierasz je na oścież i odpalasz drżącą dłonią papierosa. Masz zapewnioną pracę, mieszkanie ... No i wolność. W końcu, nareszcie i niezaprzeczalnie jesteś wolna. A potem... Potem masz już wszystko w dupie. Jego, Boston, Stany. Teraz jesteś w Mount Cartier. I nic innego się liczyć nie powinno.

SZNURKI  

Dzień Dobry Kochani! 
Pod imieniem i nazwiskiem kryją się zdjęcia.