Anything Could Happen

Potargane włosy, ślady poduszki odciśnięte na policzku, nieświeży oddech i zaspane oczy. Chyba każdy znał ten poranny schemat. Do tego słońce łaskoczące promykami po twarzy, chcące być irytującym budzikiem z akompaniamentem w postaci ptaków, odgrywających swe trele za oknem. Theodor w tym przypadku nie był wyjątkiem. Leżał na łóżku, wpatrując się w biały sufit, na którym zaczęły pojawiać się pęknięcia. Jeszcze więcej rzeczy do zrobienia przy domu – lepiej być nie mogło. Coś jednak musiało mu przerwać te jakże ważne rozmyślania. Nieustający dzwonek od drzwi oraz łupanie pięścią w drewno, które już swoje przeszło. W końcu to na nim mężczyzna po raz pierwszy stracił mleczaka.

- Theodor, stary frajerze, otwieraj! – na dźwięk tego głosu praktycznie od razu wyskoczył z łóżka. W samych bokserkach zbiegł na dół, jednak przed drzwiami ogarnęły go wątpliwości. Wziął głęboki oddech, po czym przekręcił kluczyk w drzwiach. – Cześć, słońce – jasnowłosa kobieta uśmiechnęła się do niego promiennie. Na ręku trzymała czteroletniego chłopczyka. – Nico, przywitaj się z wujkiem – powiedziała, wciskając chłopca Theodorowi. Oszołomiony Black wziął go bez słowa sprzeciwu, nadal zbyt zdziwiony by wydobyć z siebie jakiś dźwięk. – Tam masz jego walizki. Rodzice podróżują, ale słyszałam, że ty siedzisz w domu. Wiem też, że nadal nikogo sobie nie znalazłeś, więc opieka nad chrześniakiem nie powinna sprawić ci problemu.

- Mogłaś mnie ostrzec – wymamrotał, starając się zmusić swój umysł do działania, co było wyjątkowo trudne o ósmej rano.

- Och, dasz sobie radę – machnęła lekceważąco ręką, przeszukując kieszenie. W końcu znalazła to, czego szukała. – Tu jest mój numer, dzwoń tylko w ostateczności. W którejś z walizek powinny być instrukcje – odgarnęła włosy na plecy i przysunęła się bliżej. – Pa, kochanie – ucałowała synka w policzek, by następnie złożyć całusa także Theodorowi. – Dziękuję, braciszku! Wiesz, że cię kocham! – zbiegła szybko po schodach i wsiadła do samochodu. Na koniec pomachała im jeszcze, po czym odjechała z piskiem opon.

- Twoja matka jest wariatką – Black z westchnieniem oznajmił siostrzeńcowi, stawiając go na ziemi.

Pozwolił chłopcu pójść do salonu i włączyć telewizor. On wtedy wtaszczał dwie, całkiem spore walizki do środka. Zerknął na Nicholasa kątem oka. Nie widział go ze dwa lata, więc teraz mógł zauważyć, jak się zmienił. Jego siostra wpadła na zdecydowanie zły pomysł, w końcu on sam był jeszcze dużym dzieckiem. Jak do jasnej cholery miał sobie poradzić z drugim?

- Chodź, zrobimy śniadanie – powiedział do chrześniaka, po czym… zaczęło się piekło.

Pudełko od płatków śniadaniowych leżało podarte w salonie. Z części opakowania został zrobiony samolot, który wraz z płatkami przeleciał ze schodów do kuchni. Sam Theodor miał je we włosach, zaś na koszulce Nico dumnie rozprzestrzeniała się plama z mleka. Kto by pomyślał, że taka prosta czynność może przerodzić się w coś takiego? Byli ze sobą niecałą godzinę, a już zostawili bałagan jakby tornado przeszło przez ten mały domek. Matka Theo dostałaby zawału, gdyby zobaczyła w jakim stanie był jej ukochany dywan.

Później wcale nie było lepiej. Theodor został rzucony na głęboką wodę, zaś praca czekała. Nie mógł pozwolić na to, by mieszkańcy musieli czekać dłużej na odprawienie pogrzebu. To, co zrobił było zdecydowanie niepoprawne, jednak nie miał innego pomysłu na zajęcie siostrzeńca, dlatego mały kopał z nim grób swoją plastikową łopatką. Różowa zabawka wyglądała dosyć prześmiewczo i niewłaściwie, lecz Theo nie miał komu zostawić chłopca. Jednak jak to z dziećmi bywało – nie potrafiły długo zajmować się jedną czynnością. Kopanie po chwili przestało sprawiać frajdę, więc zajął się stawianiem babek z piasku przy dołku. Całe szczęście, że nie postanowił zgarniać kwiatków z nagrobków, by przyozdobić swoje dzieła.

Po pięciu razach wkładania i wyciągania chrześniaka do dołu, dwóch razach obsypania go piachem i jednej szaleńczej gonitwie do szopy, by nie odkrył magazynku alkoholu, zmęczony oraz zrezygnowany Theodor ruszył do domu. Chłopiec szedł obok niego, nie mogąc zamknąć swojej buzi. Przecież wszystko wokół było takie fascynujące. O, popatrz, ten piesek ma krzywy ogon! A tamta pani dziwnie się na nas patrzy. Theo, co to bękart? Chyba chce mi się siusiu… Oczywiście nie mógł zaczekać aż dojdą do domu. Black musiał skręcić w boczną uliczkę i stać przy ogromnym krzaku, czekając aż Nico załatwi swoją potrzebę. Zamiast jednak grzecznie do niego wrócić, ten postanowił założyć hodowlę ślimaków. Przyszedł z dwoma, ogromnymi bestiami, które chciałyby dostać dużo pierogów i nawet nie trzeba było nakłaniać ich wierszykiem do pokazania rogów.

- Nie weźmiemy ich do domu – wzięli je.

- Patrz! Zjadł liścia! – mały przylepiał się do słoika, w którym siedziały dwa ślimaki. W zakrętce zostało zrobione kilka dziurek, by zapewnić im dopływ powietrza. – Wujku, kiedy w końcu skończysz robić kolację? – zapytał, nie odrywając wzroku od swoich pupili.

- Jak skończę, to się dowiesz – warknął Theo, starając się wyłowić skorupkę jajka, która wpadła mu do miski. Później na szczęście poszło już lepiej i w spokoju mogli zjeść obiado-kolację, dokarmiając także ślimaki.

Resztę wieczoru spędzili przed telewizorem. Theodor miał całą kolekcję bajek i wreszcie także towarzysza do oglądania ich. Leżał uśmiechnięty z chrześniakiem, zajmującym jego kolana. Małemu już zamykały się oczy, jednak dzielnie starał się trzymać je otwarte, by zobaczyć całą kreskówkę. Nie wytrzymał długo, ponieważ już po kilku minutach chrapał, obśliniając cały przód koszulki Theo. Mężczyzna uśmiechnął się ciepło i odgarnął włoski z jego czoła. Był wrzodem na dupie, lecz w wyjątkowo uroczej wersji. Podniósł go i na rękach zaniósł do sypialni dziadków Nico. Ułożył go w dużym łóżku, po czym poszedł do siebie. Właśnie wtedy rozległ się dźwięk telefonu.

- Cześć, braciszku – jeśli słyszał ten głos, szykowały się kłopoty. – Jest pewien problem, więc mały zostanie z tobą do końca wakacji. Całusy, kocham cię.

- Ale… - nie zdążył nic powiedzieć. Rozłączyła się, a on utknął z małym dzieckiem na dwa miesiące. Cudownie, Theo, czas na przetestowanie twoich zdolności rodzicielskich.

---

Notka nie jest jakaś specjalna, ale chciałam ukazać nową sytuację Theo. 

Do wątków zapewne wkrótce wkradnie się ten mały kłopot ;)