Wczoraj kwitło moje serce. Dziś jaśmin

Mackenzie Mazie Cantu

15 lat (13.03.2003), córka kontrolera lotów, którego od lat widuje, ale nie widzi i zabieganej pani biznesmen, przyjezdna z miasta sisimiut, nowa uczennica, baletnica, metr czterdzieści pięć, chudzielec o aparycji dziecięcia, obecnie mieszkająca w Mount Cartier u ojca, w dużym odziedziczonym po dziadkach domku, Snefnug

Wychowałaś się w grenlandzkim miasteczku, trochę ponad pięć tysięcy mieszkańców, gdzie życie było jednocześnie trudniejsze i łatwiejsze niż tutaj. Widzisz sporo podobieństw; wszak Sisimiut, mimo drugiego miejsca pod względem liczby ludności, nadal pozostaje dziurą, w której bardzo ciężko jest się odnaleźć mieszczuchom. Podejrzewasz, że gdybyś nie mieszkała wcześniej akurat tam, a w jakimś bardziej cywilizowanym Reykjaviku czy innym Juneau, miałabyś spory problem zaakceptować to całkowite odcięcie od świata. Ale i tak nie jest łatwo - na Grenlandii był chociaż internet, gdzie spędzałaś większość życia, oprócz szkoły i mamuśkowych pogadanek. Tutaj masz tylko książki, zamiast matki jest ojciec, ale on jakoś nie szuka interakcji z tobą na siłę; pozostają ci też spacery, w te dni, kiedy robi się cieplej i nos nie odpadnie od mrozu. Możesz wyjść gdzieś i iść dokądś, a miejscowi wcale nie muszą cię zobaczyć. Możesz też śpiewać, zaszyta między drzewami, bez strachu, że ktoś cię na tym przyłapie.

Matka, od kiedy pamiętasz, była Słońcem; ty Ziemią, krążącą wokół i chwytającą promienie jej uwagi, każdy najdrobniejszy, który raczyła ci podarować. Przelotny uśmiech, czochranie włosów, które nigdy nie układały się tak, jak powinny i wiecznie wchodziły do oczu. Ciastko, lizak, czekolada, puszka Coca-Coli, choć ojciec twierdził, że to niezdrowe dla dziecka. Nie było spacerów ani wspólnych wyjść; bawiłaś się sama, w waszym wielkim domu i na ogrodzonym płotem podwórku. Inne dziewczynki nie przepadały za twoim towarzystwem, bo nie lubiłaś udawać matki wożącej w wózku swoje wyimaginowane dziecko i nigdy nie chichotałaś zalotnie, gdy zaczepiali cię chłopcy. Odkąd nauczyłaś się chodzić, nauczyłaś się również tańczyć, a w tańcu tym zawierasz wszystko, co ci w duszy gra. I już, tyle wystarczy, by przelać w kosmos swoje problemy – a przynajmniej to usilnie sobie wciąż wmawiasz.

Uwielbiasz metaliczny posmak krwi na języku, gdy zbyt mocno przygryziesz wargę – niby to ze zdenerwowania – i słodkie drobinki cukru, jak w tych momentach, kiedy czerń zlewa się z bielą, tworząc tysiąc odcieni szarości i nikt nie pamięta już, że kiedyś łatwo było oddzielić dobro od zła. Uwielbiasz przesypiać całe dnie i odżywać dopiero po zmroku, tą pewność, że nie natkniesz się na niepożądane towarzystwo. Uwielbiasz księżyc, jego jasną poświatę i nocne wędrówki; chwile, pozwalające wsłuchać się we własne wnętrze, pobyć przez jakiś czas sam na sam ze sobą. Uwielbiasz wtulać nos w zwierzęce futro czy piórka, mając w pamięci słowa dziadka, że to jedyne bezinteresowne istoty, które spotkasz na swojej drodze. Uwielbiasz zapach wieczorów na przełomie późnego lata i wczesnej jesieni, przywodzące na myśl dziecięcą wolność, myśl, że wówczas wszystko było o wiele prostsze.

Miłe złego początki.

dodatkowe —————————————————————  powiązania

Szukamy, oczywiście, tatusia (może ktoś się skusi) i przyrodniego brata.