Można uciekać i uciekać w nieskończoność, ale prawda jest taka, że wszędzie tam, gdzie się zatrzymasz, dopadnie Cię Twoje życie

MARTIN DELANEY

32 LATA — OBECNIE BEZROBOTNY

Kiedyś marzył jedynie o tym, aby rano mógł otworzyć oczy. Uśmiechy, żarty i uprzejmości usunęły się z jego dziennego grafiku, ustępując miejsce domowym wizytom lekarskim oraz smętnym oczekiwaniom na koniec męczarni. Nie dopuszczał do siebie myśli, że jedna diagnoza odebrała mu marzenia i zburzyła wszystkie plany na przyszłość. Lekarze zgadzali się ze sobą, mówiąc mu, że z rakiem trzustki nie wygra. Chociaż próbował stanąć do walki, ostatecznie upadał na kolana z wycieńczenia. Chemia zniszczyła mu życie. Najpierw odebrała mu włosy, potem siły, a na końcu jeszcze Ją – kobietę, która swoim ciepłym sercem miała nadzieję odegnać od nich zły los. Gdy stracił już wszelką nadzieję i motywację, odmówił dalszego leczenia. Ostatnie chwile pragnął spędzić w radosnym, pełnym miłości, domowym zaciszu z ukochaną żoną u boku, a nie otoczony surowymi ścianami szpitala. Mimo że wieczorami z obawą myślał o następnych miesiącach, poczuł się wolny. Czekał na koniec, a nagle okazało się, że jego największy wróg zniknął. Onkolodzy nie dowierzali, że tak zniszczony organizm poradził sobie z guzem trzustki  po odstawieniu leków i chemii. Nikt w to nie wierzył. Nawet on. Usłyszał szczęśliwą wiadomość, lecz w głębi duszy wcale jej nie celebrował. Lata walki zamieniły go w wrak człowieka. Mężczyzna, który kiedyś podróżował po całym świecie i fotografował zapierające dech w piersiach widoki, nie pamiętał już, co znaczyła prawdziwa radość. Zamiast szczerze się uśmiechnąć, zmuszał się do pogodnego wyrazu twarzy. Świadomość o własnej ułomności zmusiła go do odejścia. Wyjechał bez słowa wyjaśnienia, chcąc zapomnieć o sterylnym zapachu szpitala, gorzkim smaku tabletek i pełnym litości spojrzeniu Tilly.

Teraz zastanawia się, dlaczego pozwolił odebrać sobie kontrolę nad własnym życiem. Przeklina samego siebie, że walczył niezbyt agresywnie, że ze zbyt małą determinacją próbował ustawić się do pionu, że kochał zbyt słabo... Nie wszystkie błędy można naprawiać, jednak on wyciągnął istotne wnioski z lekcji, jakie udzieliła mu choroba. Mądrzejszy o kilka cennych prawd wrócił, aby przeprosić i chociaż raz spojrzeć w oczy kobiecie, która jako najwierniejsza żona na świecie tkwiła przy nim w zdrowiu i w chorobie. Dopiero chwila samotności, podczas której bił się z własnymi myślami, uświadomiła mu, że w domu czekała na niego żona, a nie świadek jego gwałtownych upadków.

Cześć. To coś wyżej to nic specjalnego. Wracam do blogowania po bardzo długiej przerwie, więc nie potrafiłam napisać dla was nic lepszego. Rozkręcę się w wątkach, obiecuję! Zaopiekujcie się nami :) Na zdjęciu Matthew Law, a w tytule cytat od Cecelii Ahern.