Raz w życiu pomyliły mi się kroki i od tego czasu chodzę krzywo.

Nathan Howard

Lat dwadzieścia cztery Dla przyjaciół Nat Zaraz... Jakich przyjaciół? FC: Evan Peters

Wszyscy znają go jako nieco zdziwaczałego zegarmistrza, który mieszka i pracuje na poddaszu tego małego bloczku, za którym rośnie drzewo o konarach tak rozłożystych, że wydaje się jakby chciało nimi objąć cały świat. Zapamiętajcie to drzewo. Jest bardzo istotne dla tej opowieści.

Nathan naprawdę kocha zegary. Całe jego maleńkie mieszkanko wypełnia tykanie wielu mechanizmów, tych z kukułką, elektrycznych, małych budzików i wielkich, stojących dzieł sztuki. Miarowe tik, tak, tik, tak, dzień, noc, dzień, noc. Nie wychodzi zbyt często ze swojego azylu. Woli siedzieć w tej zegarowej ciszy i zagłębiać się w labirynty obciążników, przekładni i sprężynek. Nie jest to łatwy kawałek chleba teraz ludzie mają telefony, które robią dużo więcej, niż samo odmierzanie czasu. Nikomu niepotrzebne są zbierające kurz relikty przeszłości, którymi on wypełnił swoje życie. Utrzymuje się zatem głównie z sentymentalnych staruszek, które odmładza sam jego widok. Z dziewczęcym rumieńcem na pomarszczonych twarzach zagadują na ulicy, a on z nieodmiennym uśmiechem filmowego amanta z dawnych lat całuje ich dłonie i zapewnia, że ten jeden, wyjątkowy model będzie gotowy już na dniach i nie może się już doczekać ich wizyty w sklepie. Tak naprawdę nie cierpi oddawać zegarów. Tykanie wydaje się wtedy cichsze. Mieszkanie coraz bardziej puste.

Natan nie ma rodziny, ani przyjaciół. Kiedyś miał brata bliźniaka, matkę i jeszcze do niedawna ojca. Pochował ich wszystkich i został sam. Do czasu, aż pewnego dnia do jego okna, po wyżej wspomnianym już drzewie, nie wspiął się bardzo stary, bury kocur z jednym uchem i ogonem wyłysiałym na czubku. Stanął na parapecie brudny, z futerkiem całym w śniegu, łazęga i łajdak. Pewnie złamał serce większości kotek w okolicy. Nathan popatrzył na niego przez chwilę, po czym zagrzał mu trochę mleka. Co z tego, że to niezdrowe dla kotów. Nawet takiemu chudemu, brudnemu kocurowi należy się od życia jakaś przyjemność. I tak zostali razem, Nat i Łazęga Łajdak, zależnie od dnia. Chłopak miał w końcu kogoś do rozmowy, a kocur ciepły kąt, by ogrzać swoje stare kości.

Jego ojciec, kiedy jeszcze żył, zmuszony był pogodzić się z faktem, że nie doczeka się wnuków, ani nie zobaczy narzeczonej syna w pięknej, białej sukni, kiedy uśmiechając się, powie tak, patrząc w oczy jego syna. Tak samo Nat pogodził się z faktem, że prawdopodobnie nigdy nie spotka mężczyzny, który zawróci mu w głowie i obudzi zamarznięte motylki, ponoć mieszkające w brzuchach wszystkich zakochanych.

Co niedzielę Nat chodzi na cmentarz, żeby złożyć kwiaty na grobie swoich rodziców. Czasami towarzyszy mu też Łazęga Łajdak, siada obok niego i patrzy jakby rozumiał. Wtedy Natan mówi mu, że kiedy już umrze to pochowa go zaraz obok i będzie przynosił mu co tydzień miseczkę ciepłego mleka. Zakopie go głęboko, na tyle żeby kocur nie czuł już zimna z powierzchni, bo to źle robi na jego kości. I tak sobie siedzą, Nat, kot i nagrobki. Wszyscy słuchają ciszy, szumu wiatru i obserwują śnieg tańczący w powietrzu.

Wieczorami Nat siada z czymś ciepłym do picia i całą noc czyta niemiecką poezję, bo nikt tak pięknie nie pisze o śmierci jak Niemcy. Ten naród jako jedyny zaklął czas i zamienił go w słowa. A Nathan kocha czas. To on sprawia, że godzi się z losem. Samotnością, kotem i wielkim drzewem, którego konary, kiedy wzmaga się wiatr, rytmicznie uderzają o szyby jego mieszkania.

Ot i cała historia o drzewie, którego konary są tak wielkie, że wydaje się jakby chciało nimi objąć cały świat, o kocie łazędze i łajdaku, zależnie od dnia i o chłopcu, którego jedynym przyjacielem jest czas.

Dzień dobry i na wstępie Wesołych Świąt, smacznego jajka i czego tam jeszcze sobie życzycie. Nat miał wyjść wesoły i pozytywny, ale jak zwykle coś nie poszło. Mam nadzieję, że mimo to duch świąt sprawi, że zostanie miło przyjęty. Cytat w tytule od Marka Hłaski :)

Link do poprzedniej karty, która została przeze mnie bezczelnie przykryta