Słuchaj, bo inaczej twój język uczyni cię głuchym

Latro Nayeli, a właściwie Leodegar Latro Nayeli, na świat przyszedł w Mount Cartier w roku 1983, jako pierworodne dziecko Caelestii i Mulio Nayeli. Pozostał jednym z niewielu już reprezentantów plemion Kenistonoag/Ojibwa, które w wyniku ekspansji na ziemiach Manitoby zajmowały niegdyś bardzo rozległe tereny. Choć w dawnych czasach oba plemiona toczyły ze sobą konflikty – aktualnie nic nie stało na przeszkodzie, by Indianin Cree z północnej Manitoby, poślubił Indiankę Ojibwe z zachodniego Quebec. Pomimo, że współczesny świat rozwija się w dynamicznym tempie, Latro wychowywał się zgodnie z tradycją, stale powielaną przez – głównie tych najstarszych – członków rodziny, bowiem kobiety nadal sadzą w sezonie dynie i zbierają dziki ryż, zaś mężczyźni pozyskują korę brzozową, którą oddają na handel. Wobec tego wszystkie latorośle państwa Nayeli dorastały pośród prac rolnych i rzemieślniczych, z których po dziś dzień się utrzymują. Mulio, jako cieśla od lat stawiający w Mount Cartier większość drewnianych chat, ze szczególną pieczołowitością przyuczał najstarszego z potomków do strugania w drewnie – to dlatego Latro zapisał się w pamięci tubylców jako chłopczyk z trocinami we włosach, bo drewniane opiłki wiecznie je dekorowały. Chcąc, czy też nie chcąc, zawód cieśli był mu więc pisany i, zgodnie z wolą ojca, to właśnie cieślą się stał. Ale w biegu życia oraz całej gammie obowiązków, która spoczywała na jego barkach, zdołał również spełnić swoje marzenia, bo gdy tylko pierwszy, wykonany z kory brzozowej canoe został wymieniony na prawdziwą gotówkę – a z ojcem sklejał go niemalże przez cały nastoletni okres – dostał wolną rękę w wyborze prywatnej pasji. I choć Mulio, jako zapalony fan hokeja, po cichu liczył, że syn przywiezie łyżwy, kij i krążek, to nie miał cholernie kwaśnej miny, jak okazało się, że Latro większość pieniędzy wydał na uczestnictwo w zawodach skuterów śnieżnych, notabene nie przywożąc z nich wtedy zupełnie nic. Była to jednak inwestycja, która po kilkunastu latach okazała się dobrym strzałem w dziesiątkę, bo pomimo szeregu kontuzji i złamań, nabytych na treningach podczas upadków przy dużej prędkości, najstarsze dziecko Nayeli zostało podopiecznym firmy Arctic Cats, dla której na skuterach śnieżnych ściga się już kilka dobrych lat. Natomiast rodzice są wyraźnie zadowoleni z wyborów syna, bo w związku ze sportową – i w tym przypadku elastyczną – karierą, Latro nigdy nie musiał wyjechać z Mount Cartier na stałe, a co za tym idzie: pozostawić drewnianego interesu, i całego gospodarstwa domowego, na pastwę losu. Za sprawą ogromnych pokładów wrodzonej determinacji, w rajdach śnieżnych zdobył już kilka medali, a w tym srebro na Grand Prix Ski-doo de Valcourt w Valcourt, aczkolwiek żadna z wygranych, czy przegranych, nigdy nie skłoniła go do opuszczenia małej, rodzinnej wioski. To dlatego ilekroć kończyły się zawody, szybko wracał do pozostawionych w Mount Cartier powinności – do strugarki i pordzewiałego ciesaka; do ojca z amputowanymi trzema palcami u lewej dłoni, który nie potrafił już sam przytrzymać sobie długiego bala; do matki, której okłady z korzenia żywokostu i liści jukki zawsze przynosiły ulgę kontuzjowanym stawom; do babki, z którą po dziś dzień zaplatał kolorowe łapacze snów oraz różnorakie wampum. Do siostry i brata, którzy zawsze go wspierali, choć nierzadko grali też na nerwach. Wracał do bliskich, bo pomimo braku cywilizowanych luksusów bezgranicznie ich sobie ceni.