"You know where to find my pieces"

*pojawia się kilka przekleństw

Marzenia. Wielkie miasto. Sport. Właśnie te rzeczy skłoniły Theodora do opuszczenia rodzinnego miasteczka. Kiedy wyjeżdżał, widział przyszłość jedynie w kolorowych barwach. Może właśnie te różowe okulary, z którymi się nie rozstawał przesłoniły mu widok na twarz zatroskanych rodziców? Może to właśnie one nie pozwoliły mu nawet pomyśleć o możliwej porażce? Co wtedy powinien zrobić ze swoją przyszłością, jaki plan awaryjny zrealizować? Nic z tych rzeczy nie zaprzątało jego głowy, gdy zakładał torbę na ramię i machał przez okno pociągu, żegnając się z matką i ojcem.

Krajobrazy zmieniały się jeden po drugim. Dorosły mężczyzna wpatrywał się w to wszystko zafascynowany. Nic dziwnego, w końcu po raz pierwszy oddalał się tak bardzo od domu. Jeszcze nie poznał brutalności świata, w którym przyszło mu żyć. Mount Cartier było bowiem otoczone pewną bańką, osłonką bezpieczeństwa, odgradzającą mieszkańców od reszty populacji. W tej małej mieścinie mało kto przejmował się nowymi spięciami między politykami, czy budową kolejnej autostrady. Trudno było gdziekolwiek złapać zasięg, więc nawet przekaz wiadomości mieli utrudniony. Każdy żył życiem swoim oraz sąsiadów. Reszta ludzkości schodziła na boczny plan.

Już na samym początku swojej nowej przygody Theo dostał porządnego kopa w tyłek, a życie uświadomiło mu, że może być pierdoloną suką, która wyciągnie z ciebie co najlepsze i pozostawi na pastwę losu, lubującego się w cierpieniu ludzi. Zaczęło się przecież niewinnie. Mężczyzna wysiadł z pociągu i zderzył się z ogromnym tłumem; takiego nie widział nawet podczas niedzielnego nabożeństwa w kościele. Wszystko wokół wydawało się takie duże, pełne przepychu,  technologii, lecz także fałszerstwa i złudnej nadziei. Zawsze istniała druga strona medalu.

Na stacji kolejowej został zaatakowany. Gdy przechodził przez barierkę, przeszkodził w ucieczce bandziorowi, który nie odczuwał oporów przed zranieniem niewinnego człowieka. Zimna, twarda stal wbiła się w ciepłe ciało, pozostawiając po sobie ślad na biodrze Blacka. Krew wydawała się być wszędzie, pozbawiając go równowagi. Nie pamiętał momentu, w którym ktoś do niego podbiegł. Nie był świadomy tego, że ludzie wokół wydają z siebie przerażone dźwięki, a ktoś z tłumu dzwoni po karetkę. Nigdy nie przypomniał sobie obrazu dziewczyny, która uratowała mu życie. Pamiętał tylko przyjemny, ciepły głos, uspakajający go, sprawiający, że czuł się bezpiecznie.

Spędził kilka tygodni w szpitalu. Lekarze musieli mieć pewność, iż rana nie zagrozi mu bardziej, niż już to zrobiła. Jak się okazało, przecięcie było na tyle mocne, że Theo potrzebował rehabilitacji. Do tego postanowiła pozostać przy nim na zawsze w postaci cienkiej, białej linii. Jednak dał radę. Przeżył to i mógł spróbować jeszcze raz. Przecież nic gorszego nie mogło się wydarzyć, prawda?

Ku jego radości, mieszkanie nadal na niego czekało. Wprowadził się do miłej staruszki. Kobieta traktowała go jak wnuka, którego nigdy nie miała i to właśnie ona wnosiła najwięcej ciepła do życia Theodora. Nowy Jork nie był już taką wspaniałą perspektywą, jak wcześniej. Mężczyzna dostał się do drużyny hokejowej, lecz coś było nie tak. Jego noga zachowywała się inaczej. Przez tamten wypadek miał problem z niektórymi ćwiczeniami i właśnie to zadecydowało, że wylądował na ławce rezerwowych. Jednak lepsze to, niż nic.

You're changing me
Casting these shadows
Where they shouldn't be

Nigdy nie spodziewałeś się, że wyjeżdżając, spotka cię coś takiego. Przecież te wszystkie rzeczy dzieją się tylko w filmach. Gdy poznajesz dziewczynę i zakochujesz się w niej od pierwszego wejrzenia; w jej uśmiechu, sposobie w jaki poprawia włosy, radosnych oczach oraz głosie. Głosie, który już kiedyś słyszałeś. Była od ciebie młodsza o dwa lata, lecz wydawała się mieć zupełnie inne spojrzenie na świat. Widziałeś ją, jako istotę niesamowitą, nieuchwytną. Czułeś, że nie zasługujesz na przebywanie przy niej. A jednak. Pewnego dnia coś się zmieniło, a ona zgodziła się pójść za tobą, trzymając twoją dłoń z ufnością i powierzając ci cały swój świat. Byłeś w siódmym niebie, a złoty pierścionek, lśniący na jej palcu każdego ranka na nowo uświadamiał ci, że to, czego tak bardzo pragnąłeś wkrótce będzie twoje, na zawsze.

Jednak powinieneś pamiętać, że życie to nie film. Coś musiało pójść nie tak. Nie byłeś urodzony pod szczęśliwą gwiazdą. Błysk. Oślepiające światło. Pisk. A później cisza. Nie do przebicia. I ciemność. Wszechobecna, pochłaniająca cię, zabierająca wszystko. WSZYSTKO.

Budzisz się i pierwszym co dostrzegasz jest nienaturalnie biały sufit. Och, doskonale znasz to miejsce. Jesteś w szpitalu, tym samym, co na początku twojej przygody z wielkim miastem, która rozpoczęła się kilka lat temu. Przecież życie jest dziwką, musiało zrobić coś takiego, czyż nie? Zamykasz oczy i chcesz ponownie uciec w ciemność, lecz ona nie chce cię przyjąć w swoje ramiona. Szepcze, że jeszcze nie teraz, że to nie twój czas, że TY masz żyć.

I'm yours always,
It flows in my blood,
I still carry your love,
feel your love.

Minęło pięć lat od momentu, w którym Theodor wysiadł z pociągu. Niby pięć lat. Czymże może być taki krótki okres czasu? Jak widać może znaczyć całkiem sporo. Przyjechał tu jako niewinny chłopiec przepełniony radością i własnymi marzeniami. Wyjeżdża jako mężczyzna, który za dużo przeżył, a świat przestał być wspaniałym miejscem, stojącym przed nim otworem.

Wrócił do miasteczka. Jechał tą samą drogą co wcześniej, lecz wydawała się być zupełnie inna. A może to on był inny? Zapewne tak. W dłoni ściskał złoty pierścionek, który później zawisnął na łańcuszku na jego szyi. Coś musi się skończyć, żeby co innego mogło trwać.

Przekroczył próg domu ze wzruszeniem, ściskającym go w gardle. Upuścił torbę na środku korytarza i stał, nie mogąc podnieść nogi do góry, nie mogąc wykonać kolejnego kroku. Matka szybko do niego podbiegła, kiedy tylko zobaczyła, kto przyszedł. Ojciec stał za nią, patrząc na syna z radością wymieszaną ze smutkiem. Theodor, dotychczas patrzący w ziemię wreszcie podniósł wzrok, by zobaczyć wypełnione łzami oczy rodzicielki.

Padł w jej ramiona, osuwając się na podłogę. Bariera pękła, mur opadł, a on ukazał swoje najgłębsze zakamarki duszy, które dawniej rozświetlone, teraz pokrywał mrok. Nieugięty, dorosły, silny mężczyzna rozpłakał się na łonie matki, załamując się, nie potrafiąc znieść tego wszystkiego. Cały jego świat legł w gruzach, a on nie mógł wiecznie utrzymywać swej maski. W końcu każdy jest dzieckiem, które niekiedy może znaleźć ukojenie jedynie przy mamie.

---

Jeśli ktoś przez to przebrnął, podziwiam.

 Lubię ukazywać moje pozytywne postacie z innej strony. 

Możecie wytknąć błędy, szczególnie interpunkcyjne.

Cytaty od Birdy i Ellie Goulding.