Relacje: Madeleine Leinster

Daniel Stevens

28 lat • nauczyciel

Kiedyś go wielbiłam. To było dawno temu. Jakieś dziesięć lat temu, na oko. Bądź co bądź każdy musi przeżyć swoją pierwszą licealną miłość w taki czy inny sposób. Ja gdybym mogła zrobiłabym dla niego ołtarzyk w pokoju. Tak właśnie, dobrze mówię – OŁTARZYK. Najlepiej w formie sekretarzyka z czterema kolumienkami w każdym rogu i wiecznie zapalonymi kadzidełkami i ofiarnymi darami u fundamentu. Właściwie miałam wcielić plan w życie. zabrakło mi tylko miejsca w pokoju, dzięki Bogu. W ten sposób dusiłam się tylko oparami z kadzideł, ale przynajmniej nie złamałam nogi skacząc przez meble dla typa, który gdyby mógł, przeszedłby przeze mnie jak przez nienamacalny cień. Ale problem polegał nie tylko na tym, że byłam dla niego tylko przeszkodą do ominięcia. Oprócz tego, byłam niewidzialna. W pełnym tego słowa znaczeniu. Porównywana do szafek, ławek i drzwi, które nonszalancko – wróć! Arogancko i lekceważąco mijał w szkole. Przyzwyczajenie. Z biegiem czasu wmawiano mi, że był po prostu dupkiem. Definicja nonszalancji, ich zdaniem, musiała mu być obca. To wyższa sztuka ignorancji jakiej jemu pewnie nigdy nie udałoby się osiągnąć. Kiedyś go wielbiłam... i dalej wielbię. Bo jak nie on, to kto może być tak samo epicko idealny? Ktokolwiek?